Overlevingsstrategie

Een tijd geleden schreef ik mijn vorige blog over hoe trots ik oa was op het feit dat ik zoveel kilo's was afgevallen de afgelopen jaren. Dit blog gaat over een van mijn overlevingsstrategieën die hiermee te maken heeft en die momenteel weer de kop opsteekt. Ik deel mijn struggles die ik ook als coach en mens nog steeds heb met jullie.

Al een aantal jaren zit ik op Facebook in een groepje met gelijkgestemden vrouwen die graag op gewicht willen blijven en/of willen afvallen. We zijn via een challenge bij elkaar gekomen en zijn na het beëindigen van de challenge samen in een groepje verder gegaan om elkaar te ondersteunen in de strijd tegen de kilo's. 

Afgelopen week kwamen er verschillende reacties van herkenning toen 1 van de dames schreef dat ze sinds dat het corona-virus de intelligente lockdown had gecreëerd, ze niet meer kon stoppen met snaaien en snoepen.  En ow hoe  herken ik  me daar ook in.  Ook ik snaai er weer lustig op los ondanks dat mijn verstand zegt: "Patries dat is niet slim. Dit levert je geen goed gevoel op als je kleding strakker gaat zitten en de weegschaal de verkeerde kant op slaat...."  En toch pak ik dat ene stukje kaas nog, dat paaseitje of die extra krentenbol. 

Tijdens het schrijven van mijn reactie op de andere reacties dat er verschillende zijn die aangekomen zijn en moeite hebben met opletten met eten kreeg ik een inzicht dat mij duidelijkheid gaf. Het hielp mij ook dat ik dit al lopend deed. Tijdens beweging krijg ik meestal sneller inzichten dan dat ik stil zit. 

 

Eten is iets wat al heel lang een rol speelt in mijn leven. Van kinds af aan is eten troostmiddel.    

 

Op de lagere school gepest zijn, niet gezien zijn door mijn ouders hierin en weinig vrienden gehad. Weinig tot geen acceptatie op de middelbare school. De geschiedenis van de lagere school herhaalde zich. Dat veranderde pas toen ik mijn opleiding dierverzorging ging volgen in Barneveld. 

Toen ik volgens mij 15 was naar de Weight Watchers. En er volgden nog vele andere methodes om proberen af te vallen. Helaas allemaal maar met een tijdelijk effect.

 

De grote omkeer wat het verlies van kilo's betreft kwam toen de vader van mijn zoon ons verliet. In die tijd kon ik geen hap door mijn keel krijgen en de kilo's vlogen er af.  Terwijl ik normaal juist van stress ging eten.

Daarna kwam er wel weer wat bij en ben ik, toen ik er klaar mee was om te zwaar te zijn, onder begeleiding gaan afvallen . En met succes ik woog op een gegeven moment ruim 40  kilo lichter samen met de al eerder verloren kilo's. In combi met mijn lengte voor mij een prima gewicht. 

 

Ergens sloop het er toch weer in dat eten. Het trucje om af te vallen kende ik nu wel echter wat er nu onder zat, onder dat teveel en verkeerd eten, daar werd tijdens al die begeleiding met afvallen nooit naar gekeken. 
Tijdens de CREF behandelaarsopleiding leerden we meer over oude patronen die je mee hebt gekregen in de prenatale periode,  de fase dat je als ongeboren kindje nog bij je moeder in haar buik zit. Je krijgt oa emoties van je moeder mee. Zorgt ze goed voor zichzelf? Ervaart ze stress of was ze niet blij met de zwangerschap? Was ze angstig? Of maakte ze iets traumatisch mee? Het zijn dingen die jij als ongeboren vrucht in je cellen opslaat waar je later last van kunt krijgen. Al je lichaamscellen hebben een celgeheugen. 

En dat celgeheugen kan op latere leeftijd getriggerd worden waardoor er oude trauma's naar voren kunnen komen. Dingen waarvan je denkt waar komt dat dan vandaan kan dus te maken hebben met jouw prenatale periode. 

 

In mijn geval ben ik tijdens verschillende interventies erachter gekomen dat ik een alleen geboren tweeling ben.  Deel van een tweeling waarvan mijn tweelingdeel mij alleen gelaten heeft, zo voelt het voor mij. Dat verklaarde ook mijn uitspraak "ik moet het altijd alleen doen"  
En ik heb ervaren en herbeleefd, door een hypnose en regressie sessie, dat ik ook bijna er niet meer was geweest. Voor mij als ongeboren vrucht is het een hele heftige, stressvolle en intense periode geweest. Ik werd en alleen gelaten worden en had een bijna-doodervaring, want zo ervaar je dat als ongeboren vrucht al. Je kunt je indenken hoe enorm heftig dat is terwijl je nog zo ontzettend klein bent.

Mijn moeder heeft hier niets van gemerkt daar het al vroeg in de zwangerschap was. Inmiddels is het ook steeds meer duidelijk dat er veel mensen alleen geboren tweeling zijn, maar dat is een ander verhaal.

 

Nu we in deze corona tijd zitten zijn we weer enorm op onszelf aangewezen. In mijn geval ik alleen met mijn zoon. Daar mijn zoon extra ondersteuning nodig heeft en gezien zijn onveilige hechting pittige buien kan hebben is het een enorme uitdaging deze tijd. Tel daarbij op dat je je kind dient te ondersteunen in het huiswerk dat ze krijgen waar je al heel lang niet meer in zit en je ver moet graven in je geheugen om er iets van te herinneren. Het thuiswerken. De andere manier van leven nu. De sociale contacten verlopen via telefoontjes middels bellen en appen. Een veel kleiner wereldje dan wat ik gewend ben.

Ik sta er weer alleen voor en ervaar stress op een niveau die ik al een hele tijd niet meer gewend ben.Het cellulaire geheugen in mijn lichaamscellen waarin opgeslagen ligt dat alleen zijn doodeng is en die leegte opgevuld moet worden pikt dit feilloos op en mijn overlevingsstrategie wordt ingezet: Eten. 

 

Het feit dat ik alleen geboren ben uit een tweeling heb ik geaccepteerd.  Heb de uitspraak "Ik moet het altijd alleen doen" na een diepgaande sessie niet meer uitgesproken.  Echter het zit blijkbaar nog zo in mijn systeem dat  het in een periode als dit toch de kop weer opsteekt. Gelukkig komt dit besef nu zoveel sneller dan dat ik voorheen had. Nu kan ik actie ondernemen om het goed aan te pakken zodat de kilo's er weer af kunnen. 

 

Ik ga dit oppakken met een van mijn collega's om hiermee aan de slag te gaan. De afspraak staat  gepland. Want ik kan natuurlijk weer goed op gaan letten met eten echter als ik dit stukje niet aanpak zullen er veel pogingen mislukken doordat dit zo in mijn systeem zit. 
Nog steeds ontzettend trots op al de kilo's die er af zijn. Dat gevoel wat ik beschreef in mijn vorige blog is er nog steeds. Dat gaat niet weg!  Ik hoop dat jij ook nog steeds ergens trots op bent ook al gaat het even wat minder. Want die trots mag er gewoon zijn op wat je al wel bereikt hebt. Het leven gaat met ups & downs. Het gaat er om hoe je er mee omgaat als het even wat minder gaat. Ga je bij de pakken neerzitten of ga je kijken naar hoe je het kunt aanpakken?

 

Dit inzicht wilde ik delen met jullie.  Misschien heb je er iets aan.

Het snaaien en teveel eten komt ergens vandaan. En soms kan dat verder terug gaan dan dat je in de gaten hebt......

 

Liefs Patries

 

ps. Mocht je jezelf hierin herkennen op de een of andere manier.... Weet dat je me mag bellen, appen of mailen. Ik luister graag naar je daar ik weet hoe groot de uitdaging kan zijn hierin.